Omerta; Mario Puzo'nun "Baba" romanıyla bilinirlik kazanan, Sicilya kökenli mafya dünyasının kendine has ahlak anlayışının temeli olarak anımsanır.
Türk deyiminde olduğu haliyle: kol kırılır, yen içinde kalır.
Omerta bir şekilde insanın yaşamsal tehlike karşısında ilk hissettiği; "savaş ya da kaç" yerine "savaş ya da sus" der.
İnsan anatomisini parçalara ayırıp, farklı iletişim ve etkileşim kombinasyonları kurduğumuz ve bu kombinleri düzenlemek için tıbbi, alternatif tıbbi, psikolojik, manevi formüller üretip duruyoruz. Yollar genelde aşağıdan yukarıya doğru görünüyor. Beyine ulaşabilen, orada değişimi gerçekleştiren formüller ve uygulamalar kalıcı etkiyi yaratabilir ve çözüm sağlayabilir diye algılıyoruz.
Beyin, neyin gelmekte olduğunu bir şekilde algılayıp, bunun çevresel etkilerini öngörüp; bu etkileri ve sonrasını karşılamakta kendini bir şekilde yetersiz, o an için yetersiz, hazırlıksız, yorgun vs hissedip bunu susturmaya kalkabilir mi? Yani aslında aşağıdan yukarıya gidenin önüne bizzat yoldayken yukarıdan bir bariyer çıkabilir mi?
Beyin, kendi omertasını uygulamaya koyar mı?
Olumlu amaçlar için bu ihtimali düşününce hoş gelmiyor belki ama olumsuz amaçlara ait mesajların beyne doğru iletilmeye çalışılması durumunda bu ihtimal aslında çok da kötü gözükmüyor, değil mi?
Bir vazgeçişe, kayboluşa, kendini bitirmeye dönük etkiler yaratabilecek türlü enerji parçacıklarının vücut kimyasalları ile beyine taşınması, nöral ağlarda karar mekanizmasını hedef yönde tetikleyebilmesi hiç te güzel gelmiyor kulağa.
Nöral ağlarını fatal tehlikelerden korunacak şekilde kurgulamış beyin, omerta ile, gelmekte olan çok olumsuz tetiklenme ataklarını durdurabilir. Ya da çok olumlu ama yeterince içselleştirilemediğinden nöral ağlarca kabul göremeyecek bir takım hedefler için de omerta uygulayabilir mi?
Bir adım ileri gidelim, insan bizzat beynini kendisi için tehlikeli olacak içsel tetiklenmeleri hissetmek, hissettiğinde omerta uygulamak üzere eğitebilir mi?